JouwJoureAl 18 jaarJouwJoureAl 18 jaar
Nou ik niet. Geen idee wie het is.
Een interessante man was hij, niet iedereen was van hem gecharmeerd omdat hij erg sjofel gekleed was. Daarnaast zocht hij de straten en goten af voor bruikbare spullen. Ook is hij langs de deuren gegaan om veters en borstels te verkopen.
Heeft iemand misschien nog oude foto's van Jan Prakje?
Een Jouster? Leeft hij nog? Ik wil wel wat meer weten.
Jan de Jong (Jan Prakje),is geboren aan Het Meer bij de Knipe, jaartal onbekent. Hij is een poos stoker geweest op de Holland/Amerika lijn, daarna geloof ik in de bouw gewerkt. In de jaren 60/70 was hij een zwerver/landloper, en sliep bij boeren in het hooi, waar hij dan ook het overgebleven ''prakje'' van de middagpot kreeg. Hij ging langs de deuren met een koffer en verkocht kleine huishoudelijke dingetjes zoals borsteltjes, schoenpoets, veters e.d. Ergens begin jaren 70 woonde Jan bij ''Vrouw Gait'' in de Boterstraat in Joure, en vandaar uit is hij naar De Flecke gegaan waar hij volgens mij ook is gestorven. Mensen die meer informatie hebben ?
Jan liep meestal als hij naar Amsterdam ging. Na de 60-stiger jaren voer er namelijk geen boot meer van Lemmer naar Amsterdam of Medemblik.Jan is inderdaad in de Flecke opgenomen en daar gestorven.
Jan Prakje: ''Dêr brânt it motorke goed op'' De stoarm gûlt en skourt en raemt. De beammen op it westein under St Nyk lizze der plat foar. Fan de mânske pleatsen falt hjir en der in dakpanne ôf. En der is mar ien dy 't der net wekker fan wurdt en dat is Jan. Dit waren enkele woorden die Hylke Speerstra in 1967 schreef over wijlen Jan de Jong bij ons bekent als Jan Prakje. Op 30 Juli 1891 werd Jan geboren als zesde kind van Thijs de Jong en Sijke Braaksma in een armzalig woonarkje in Het Meer bij Heerenveen. Lang heeft de familie daar niet gewoond want vanwege een brand werden ze door het armbestuur verwezen naar een keet. De jeugd van Jan was niet bepaald vrolijk, vader was een stevige drinker wat er toe leidde dat de kinderen regelmatig met de honger in de maag naar de armenschool gingen. Toen hij op zijn eigen benen kon staan is Jan als schilder begonnen in Leeuwarden, het is bekent dat hij leergierig en vakkundig was. Het geld dat hij verdiende ging op aan het kosthuis en daarnaast was Jan zijn moeder, die een arm bestaan leed, nooit vergeten. In de crisisjaren was het ook voor een schilder slecht om rond te komen, Jan zocht het avontuur en kwam terecht op de Holland - Amerikalijn als kolentremmer. Dit werk, smerig en vuil, en met name de onprettige sfeer aan boord bracht hem weer snel aan vaste wal waar hij scheepsschilder werd. Hoe lang hij dit heeft gedaan weten we niet, wel is bekent dat hij het Heitelân nooit vergeten was en weer terug keerde. Hij kwam terug zo de meesten hem nog kunnen herinneren, een lange schrale rondreizende koopman met twee tassen. Daar zaten al zijn bezittingen in, in de één zijn negoassje, haarspeldjes schoensmeer, klosjes garen, meubelwas en punaises, en in de andere zaten zijn persoonlijke bezittingen. Het was in die tijd namelijk verboden als de ''skobberdebonk'' te leven, wie geen handel bij zich droeg kon rekenen op Veenhuizen. Jan was een eenvoudig doch eerlijk mens, die zijn leven deelde met zichzelf en de natuur. Hij liep van het ene dorp naar het andere en rekende tijdens deze wandelingen op de barmhartigheid van zijn medemens, een levensstijl die hem de naam Jan Prakje opleverde. Onderweg had Jan zijn vaste slaapplaatsen bij verschillende boeren in onze omgeving. In Haskerhorne was dat bij de familie Van der Veen, waar hij regelmatig de hooizolder moest delen met zijn lotgenoot Hendrik Stuiver. De heren maakten elkaar uit voor schooier en landloper waarbij de emoties, mede door drankgebruik, hoog opliepen. Ook het ketelhuis van de zuivelfabriek in diezelfde plaats was bij koud en nat weer een warm onderkomen. Op De Jouwer sliep hij bij de familie Van der Zijl, een boer aan de Wildehornstersingel. Bij ons in St Nyk Kwam Jan al bij Haring de Vries op het Westend, een stee dat bij menig landloper, scharenslijper, stoelmatter of koopman bekent stond onder de naam volkslogement. s ´Morgens kregen deze mensen van de boerin een boterham met koffie, waarna ze de vrijheid weer opzochten. Toen de boerderij overgenomen werd door Peet de Vries bleef Jan bijna dagelijks komen, hij was de laatste van zijn soort in deze omgeving. Na zijn 65e brak er voor Jan een betere tijd aan, Hij kreeg A.O.W., kon gebruik maken van het openbaar vervoer, een warme hap nuttigen in een stationsrestaurant en in zijn tas zat een goede fles jenever. s´A vonds was hij weer te vinden op de hooizolder bij familie de Vries, hij had daar zijn eigen hol, een gat in de gôlle. Het enige toiletartikel dat hij bij zich had was een conservenblik dat 's nachts diende als pispot en 's morgens als drinkbeker. Zijn nachtelijke dromen waren luidruchtig, het waren heftige discussies met zijn lotgenoten en waar altijd de angst aanwezig was dat ze hem zouden bestelen. Op zekere avond trof Peet de Vries Jan ziek aan, deze nam contact op met dr. Haveman, die een zware longontsteking constateerde. Jan werd per ambulance overgebracht naar het ziekenhuis in Heerenveen. Heimwee zorgde er voor dat hij snel weer op het voor hem vertrouwde plekje op de hooizolder terug keerde. Hier genoot hij van zijn borreltje en boterham met reuzel, want ''dêr brânt it motorke goed op'', vertelde hij de boer. Dit leven heeft hij volgehouden tot zijn 78ste jaar en daarna heeft hij nog een aantal jaren in verpleeghuis ''De Flecke'' doorgebracht. Op zijn 83ste liet Jan zich op Westermar weer verenigen met de natuur. Harrie de Vries. Bronnen: Fam. De Vries Fam. Van der Veen Fam. Van der Zijl
Het is goed dat dit verhaal hier op deze site staat. Hij is dan wel geen geboren Jouster maar kwam veel in Joure. Ik ken Jan bewust van ongeveer dat hij 75 jaar werd, ik was toen ca. 11 jaar. Uit zijn biografie blijkt dat hij een zwaar leven heeft gehad.
Geweldige man met merkwaardige afwijking Peuken zoeken op straat, wassen in de wc in de Flecke en drogen op de cv Voor de rest bekent als zwerver, altijd wandelend door Joure met zijn tas (vol peukjes) Ik weet nog dat ik in de Flecke werkte en deze man er opgenomen werd Ze moesten hem weken en wassen en het was ineens een heel andere man Jan leeft helaas niet meer, een bijzonder man ging verloren
Jan prakje volgens mij was dat dat mannetje wat door de straten liep en peuken zocht. we woonden in 1970 in de magrietstraat, ik was toen ongeveer 8 jaar oud. toen er een mannetje door de straat liep, ik zei tegen mijn vader dat dat Jan Prakje was en dat die peuken van straat zocht. mijn vader keek hem even na en toen liep hij naar de kast, daar haalde hij een pakje shag met vloei uit en die moest ik maar snel naar Jan Prakje toe brengen. ik zie dat gezicht nog voor mij zo blij. en mijn vader F Zoetemeijer "Inmiddels overleden" liet zich weer eens van zijn best kant zien.
http://www.facebook.com/JanPrakje
http://www.facebook.com/groups/ikbineenjouster/ Voor nog meer leuke boeiende verhalen over markante jousters en nog veel meer over Joure
